Mauretania

Państwo w północno-zachodniej Afryce, nad Oceanem Atlantyckim, w większości leży na gorących piaskach Sahary, gdzie na jeden metr kwadratowy powierzchni spada około 1 cm opadów w ciągu roku. Ta była kolonia francuska, ponadtrzykrotnie większa od Polski, nękana jest konfliktami o podłożu etnicznym.

Mauretania od północy i północnego zachodu graniczy z Saharą Zachodnią, od północnego wschodu z Algierią, od wschodu i południa z Mali, a od południowego zachodu z Senegalem. Jej powierzchnia charakteryzuje się urozmaiconą rzeźbą terenu. Na wybrzeżu rozciągają się niziny, które stopniowo przechodzą w płaskowyże, m.in. Adrar. Pustynie kamieniste i piaszczyste zajmują około 47% powierzchni kraju.
Pełna nazwa: Mauretańska Republika Islamska
Liczba ludności: 2,7 min (2001)
Narodowości: Maurowie, ludy murzyńskie (Wolofowie, Tukulerzy, So-ninke, Fulanie)
Przeciętna długość życia: 51 lat (kobiety 53, mężczyźni 49)
Przyrost naturalny: 2,9%

Pustynnienie gleb w Mauretanii
Kilkuletnie susze i gospodarka rabunkowa (m.in. nadmierny wypas bydła niszczący pokrywę roślinną) doprowadziły do pustynnienia gleb, szczególnie na wschodzie. Sahara rozszerza się rocznie o około 20-30 km i na początku lat 90. XX w. zagroziła żyznej dolinie rzeki Senegal - jedynemu regionowi (prócz oaz) wykorzystywanemu rolniczo.

Gospodarka Mauretanii
Mauretania jest krajem słabo rozwiniętym, uzależnionym od pomocy zagranicznej. Podstawę gospodarki stanowi prymitywne rolnictwo oraz koczownicza hodowla wielbłądów, owiec, kóz i bydła (na południu). W dolinie rzeki Senegal, gdzie znajdują się najżyźniej-sze gleby, oraz w oazach uprawia się proso, sorgo, bataty, bawełnę, kukurydzę i palmę daktylową. Część terenów rolniczych jest sztucznie nawadniana. Bazą surowcową kraju są złoża md żelaza (wydobywane na północy), przynoszące około 50% wpływów z eksportu, miedzi (eksploatowana na południowym zachodzie) oraz fosforytów, siarki, gipsu, złota i uranu. Ważny udział w tworzeniu dochodu narodowego ma rybołówstwo (wody przybrzeżne należą do najbogatszych łowisk świata), rozwinięte szczególnie nad zatoką Levrier (połowy sardynek i tuńczyków) oraz wpływy z dzierżawy łowisk. Słabo rozwinięty przemysł nastawiony jest głównie na przetwórstwo ryb

Karawaną przez pustynię Mauretanii
Ludność Mauretanii skupia się w miastach oraz w dolinie rzeki Senegal. Duże obszary kraju są niezamieszkane. Dokuczliwe susze powodują masowe koczownicze wędrówki ludności do miast lub na tereny zasobniejsze w wodę. Przy znikomej ilości dróg wiele towarów transportuje się w niezmieniony od wieków sposób - na grzbietach wielbłądów.

Nie tylko oazy Mauretanii
Na wybrzeżu i południu rozciągają się sawanny z baobabami i akacjami, przechodzące ku północy w półpusty-nie i pustynie. W tak skrajnych warunkach środowiska naturalnego żyją m.in.: antylopy, lwy senegalskie, guź-ce, słonie afrykańskie, strusie, gazele i krokodyle. Największą atrakcją turystyczną Mauretanii jest Park Narodowy Banc d’Arguin, o powierzchni ponad 1,2 min ha, położony na wybrzeżu i przyległych wyspach. Ochroną objęto w nim m.in. flamingi, pelikany i żółwie morskie.

Sieć rzeczna Mauretanii
Sieć rzeczna w Mauretanii jest bardzo uboga. Jedyną stałą rzeką jest Senegal (zwany Bahr Sinikal), płynący na południowym zachodzie kraju. Reszta rzek ma charakter okresowy i epizodyczny. Tylko podczas ulewnych deszczy ich suche koryta (wadi) napełniają się wodą. Na wschodzie i północy znajdują się okresowe bagna i solniska ( największe Sabchat Ndaghamasza, Sachat Szinszan, Sabchat Umm ad-Durus Talii ). Najniżej położonym miejscem (3m n.p.m) jest Sebkha de Ndaghamasza.