Burkina Faso

Burkina Faso

Burkina Faso jest jednym z biedniejszych państw Afryki. Pomyślność tego rolniczego kraju zależy od wielkości opadów; gdy są zbyt niskie lub się opóźniają, mieszkańcom grozi niedostatek, a nawet głód.

Burkina Faso jest najmniejszym krajem strefy sahelu - półsuchej krainy w Afryce Zachodniej, położonej między Saharą a wilgotnymi terenami nad Zatoką Gwinejską. Nie ma dostępu do morza, a kontakt ze światem utrzymywany jest przez port w Abidżanie na Wybrzeżu Kości Słoniowej. Powierzchnię kraju stanowi falisty plaskowyż, wznoszący się do wysokości 300-500m n.p.m. Jest on urozmaicony granitowymi górami wyspowymi osiągąjącymi wysokości 650 m n.p.m oraz niższymi, kopulastymi wzniesieniami wapiennymi.
Pełna nazwa: Burkina Faso
Nazwa oryginalna: Burkina Faso
Powierzchnia: 274 200 km2
Stolica: Wagadugu
Główne miasta: Bobo-Dioulasso, Ko-udougou, Ouahigouya, Banfora, Kaya


Mossi i Fulanie
Największymi plemionami zamieszkującymi Burkina Faso są Mossi (48%) i Fu-lanie (10%). Mossi już od XI w. tworzyli plemienne, dobrze zorganizowane i silne militarnie państwa (Wagadugu i Jatenga, od XIII w. - Gurma), skutecznie opierające się naporowi muzułmańskich koczowników z północy i zachodu. Dzięki temu zachowali swe tradycje, wierzenia animistyczne i kulturę. Podboju ich terytorium dokonali Francuzi w latach 1896-1901. Z Mossi spokrewnieni są: Bobo, Lobo, Dogonowie, Gmssi i Gurma, zajmujący się, podobnie jak Mossi, przeważnie uprawą roli, a także rzemiosłem. Fulanie - pasterski lud koczowniczy wywodzący się z terenu Senegalu, przybyli około XVI-XVII w., propagując islam. Zamieszkują głównie południowo–zachodnią część kraju (okolice Bobo–Dioulasso). Oprócz nich islam wyznają też Tuaregowie i Songhajowie. W 1958 r. kraj zyskał autonomię jako republika Górnej Wolty w ramach Wspólnoty Francuskiej, a w 1960 r. - niepodległość. W 1984 r. zmienił nazwę na Burkina Faso.

Gospodarka
Rolnictwo, zatrudniające 65% ludności czynnej zawodowo, stanowi główny dział gospodarki. Podstawowymi roślinami uprawnymi są: orzeszki ziemne, bawełna, sezam, sorgo, proso, trzcina cukrowa i kukurydza. Głównymi artykułami eksportowymi są bawełna, dostarczająca 45% wpływów z eksportu, oraz orzeszki ziemne. Na północy i wschodzie kraju, gdzie nie występuje mucha tse-tse, prowadzi się półkoczowniczą hodowlę bydła zebu i kóz, a także osłów i owiec. Złoża mineralne są nieliczne. Wydobywa się złotonośny kwarc mleczny, którego złoża są na wyczerpaniu, oraz rudy manganu.

Sawanna
Większą część powierzchni pokrywa sucha sawanna z niskimi akacjami i kolczastymi krzewami. Na północy przechodzi ona w półpustynne suchorośla. Otrzymujące więcej opadów poludnio-wo-zachodnie obszary kraju porasta wilgotna sawanna wysokotrawiasta, na której miejscami występują rzadkie lasy. Fauna, typowa dla sawanny, została mocno przetrzebiona. Spotkać tu można: słonie, żyrafy, zebry, antylopy, bawoły, lwy, lamparty, hieny i sępy. Na obszarach wilgotniej szych, m.in. w dolinach rzek, żyje wywołująca śpiączkę mucha tse-tse oraz pasożyty powodujące ślepotę.

W dorzeczu górnej wolty
Burkina Faso ma bardzo ubogą sieć rzeczną, z przewagą rzek okresowych. Należą one głównie do górnej części dorzecza Wolty, która powstaje z połączenia wielu rzek źródłowych o tej samej nazwie. Wśród nich wyróżnić można okresowo wysychające Białą i Czerwoną Woltę oraz najdłuższą, płynącą na zachodzie Czarną Woltę - jedyną oprócz Komoe stałą rzekę kraju. Rzeki we wschodniej części Burkina Faso należą do dorzecza Nigru, który od północy omija kraj szerokim łukiem.

Klimat
Burkina Faso ma klimat podrównikowy wilgotny, a na północy - suchy. Roczna suma opadów wzrasta od 500 mm w części północnej do 1200 mm w południowej. Wyraźnie zaznaczająca się pora deszczowa trwa od maja do października. Wtedy często występują burze, zwłaszcza na południu. Nierzadko zdarzają się też katastrofalne susze, przy czym największa (w latach 70. XX w.) trwała kilka lat. Średnie miesięczne temperatury dobowe przekraczają 20°C; najwyższe występują pod koniec pory suchej, osiągając 25-3 TC. W pozostałym okresie są bardziej wyrównane i wynoszą od 25°C w styczniu do 28°C w lipcu. Zimą znad Sahary wieje gorący, suchy wiatr pasatowy z północnego wschodu - harmattan.