Maroko

Maroko położone jest na styku dwóch kontynentów - Europy i Afryki. Od wybrzeża Hiszpanii dzieli je zaledwie 14 km wód Cieśniny Gibraltarskiej. Występujące w północnej części kraju zielone góry, wysokie klify i piaszczyste plaże kontrastują z pustynnym krajobrazem Sahary.

Królestwo Maroka leży w północno-zachodniej Afryce, nad Morzem Śródziemnym i Oceanem Atlantyckim. Graniczy z Saharą Zachodnią i Algierią. Na północnym wybrzeżu znajdują się dwie hiszpańskie enklawy: Ceuta i Melilla. Znaczną część obszaru zajmują góry, a nizinne jest jedynie wybrzeże. Na północnym wschodzie, wzdłuż wybrzeży Morza Śródziemnego, ciągnie się łańcuch wapiennych gór Ar-Rif, natomiast przez środek kraju biegną góry Atlas, które tworzą trzy równoległe pasma: Atlas Wysoki, z najwyższym szczytem Dżabal Tubkal (4165 m n.p.m.), Atlas Średni oraz Antyatlas. W kierunku południowym przechodzą w płaskowyże Algierii i Sahary Zachodniej. Na północ od Atlasu Średniego rozciąga się Meseta Marokańska.
Pełna nazwa: Królestwo Maroka
Nazwa oryginalna: Al-Mamlakah al–Maghribiyyah Powierzchnia: 446 600 km2
Stolica: Rabat
Główne miasta: Casablanca, Marrakesz, Fez, Meknes, Wadżda, Al-Kunajtira, Agadir


Pustynia
W Maroku panuje klimat podzwrotnikowy, na wybrzeżu - morski (z gorącym latem i wilgotną, łagodną zimą), nad Morzem Śródziemnym - śródziemnomorski, a w głębi kraju - kontynentalny. Opady występują tu głównie zimą, wpływ na klimat na wybrzeżach Oceanu Atlantyckiego ma chłodny Prąd Kanaryjski. Im bardziej na południe, tym klimat staje się skrajnie suchy. Średnia temperatura w stolicy, Rabacie, wynosi w styczniu 13°C, a w lipcu 33°C. Na Saharze przekracza często 50°C. Na północy i zachodzie płyną stałe rzeki, z których najdłuższa - Wadi Mulu-ja, uchodzi do Morza Śródziemnego. Rzeki na południu i wschodzie są okresowe.
Większa część kraju ma charakter pustynny. Wśród morza piasku i skał spotkać można oazy, w których rosną palmy daktylowe. W górach występują lasy cedrowe i dębowe, a także tuje i jałowce i endemiczne drzewo żelazne- argania. Znaczne obszary porasta makia. Gatunki żyjących zwierząt należą w większośći do fauny środziemnomorskiej, ale na pustyni spotyka się gazele dorkas, małpy i fenki; zbocza gór upodobały sobie muflony.


Sardynki i fosforany
Maroko zaliczane jest do największych na świecie eksporterów fosforytów. Oprócz nich eksploatuje się rudy manganu, kobaltu, żelaza, uranu i cyny, a także węgiel kamienny. Rozwinął się tu głównie przemysł chemiczny, oparty na przetwórstwie fosforanów, a także włókienniczy, skórzany i spożywczy. Maroko jest krajem rolniczym. Dzięki systemowi sztucznego nawadniania uprawia się daktyle, oliwki, kukurydzę i owoce cytrusowe. Mieszkańcy zajmują się też koczowniczą hodowlą bydła, kóz i rybołówstwem. Maroko zajmuje jedno z pierwszych miejsc na świecie w połowie sardynek. Największymi portami są Asfi, Al-Mu-hammadija i Agadir. Najbardziej zaludnionym regionem jest północno-zachodnia część kraju. Aż 40% ludności mieszka na dwudziestoki-lometrowym uprzemysłowionym pasie wybrzeża Atlantyku.

Berberowie i turystyka
Tubylczą ludnością Maroka są plemiona Berberów, którzy mieszkają w wioskach położonych w górach Atlasu i kultywują stare obyczaje. Ich kultura stanowi atrakcję turystyczną. Turystyka nabiera w Maroku coraz większego znaczenia. Goście znajdują tu dobre warunki do wypoczynku i uprawiania sportów wodnych.


Casablanca

W zachodniej części Maroka, na południowy zachód od stolicy - Rabatu, wzdłuż wybrzeża Oceanu Atlantyckiego położona jest Casablanca. To największe miasto nie tylko w kraju, ale i całym Maghrebie.
Dzięki budowie na początku XX w. portu Casablanca stała się stolicą gospodarczą i głównym portem Maroka. Jest także największym os’rodkiem turystyczno-wypoczynkowym kraju. Centrum niczym nie różni się od centrów miast zachodniej Europy. Szerokie bulwary i aleje, drapacze chmur, luksusowe hotele i sklepy nadają tej części miasta charakter nowoczesnej, tętniącej życiem metropolii. Wokół zlokalizowane są dzielnice willowe. Na przedmieściach znajdują się slumsy zamieszkane przez przybyszów ze wsi poszukujących lepszego życia i pracy. Nazwane są one (z języka francuskiego) bionvil-les, czyli „miasta-blaszaki”, ponieważ domy zbudowane są z odpadów blaszanych. Ich mieszkańcy żyją w skrajnej nędzy.
Powierzchnia: 1,8 tys. km2 (prefektura miejska) Liczba ludności: miasto - 2,9 min (1998) zespół miejski - 3,2 min (1996) Położenie: w północnej Afryce, w zachodniej części Maroka, nad Oceanem Atlantyckim
Przemysł: hutniczy, paliwowy, chemiczny, energetyczny, środków transportu, spożywczy, włókienniczy, papierniczy, cementowy Zabytki: meczet Hassana II, meczet Muhammada V, pałac królewski, kościół Sacre Coeur

CIEPŁE MIASTO

Miasto położone jest w strefie klimatu podzwrotnikowego pośredniego. Lato, podobnie jak w całym kraju, jest bezdesz-czowe, a niebo prawie bezchmurne. Zarówno zimny Prąd Kanaryjski opływający wybrzeża Afryki, jak i powietrze atlantyckie w znacznym stopniu łagodzą upały w lecie i niskie temperatury w zimie. Z tego powodu rzadko występują przymrozki. Prąd Kanaryjski przyczynia się także do zmniejszenia zachmurzenia w zimie, a łagodzący wpływ oceanu jest przyczyną niskich rocznycłi amplitud temperatur. Średnie temperatury najcieplejszego i najzimniejszego dnia w styczniu wynoszą 17,2°C i 7,2°C,
około 400 mm, a liczba dni deszczowych około 67.

BOGATA HISTORIA

Pierwsze wzmianki o osadnictwie na terenie dzisiejszego miasta pochodzą z VIII w. Tu właśnie założyli swą stolicę Berberowie. Miasto początkowo nosiło nazwę Anfa. Obecnie tak nazywa się dzielnica willowa położona na zachód od centrum. W XIV w. niewielki port Anfa był siedzibą piratów, którzy nękali statki portugalskie. W 1468 r. został zajęty przez Portugalczyków. W 1515 r. miasto noszące wówczas portugalską nazwę Casa Blanca zostało rozbudowane jako portugalska twierdza morska. W 1757 r. przeszło pod panowanie Arabów. Casablanca rozwinęła kontakty handlowe w Europą. Europejczykom zezwolono na budowę fabryk oraz wywóz zboża i wełny. Nazwa miasta została zmieniona na arabską Ad-Dar al-Baydda, natomiast Hiszpanie nazywali je Casa Blanca (czyli Dom Biały). W 1907 r. Casablanca została zajęta przez Francuzów. Dzięki francuskiej protekcji wybudowano port. Choć warunki do jego powstania w tym miejscu były bardzo niekorzystne, pogłębiono morze i skonstruowano specjalne pirsy. Casablanca stała się głównym portem marokańskim, co spowodowało duży napływ ludności. W czasie II wojny światowej od 1942 r. miasto okupowane było przez wojska aliantów. Casablanca była miejscem dwóch ważnych konferencji. Pierwsza odbyła się w I 1943 r. Uczestniczył w niej prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin Delano Roosevelt i premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill oraz wyżsi dowódcy sił zbrojnych obu państw. Zostały wówczas podjęte decyzje w sprawie wspólnej polityki i strategii wojennej na 1943 r. W 1961 r. odbyła się pierwsza konferencja państw afrykańskich z tzw. Grupy Casablanca. Jej celem było zlikwidowanie kolonializmu w Afryce we wszystkich jego przejawach.

MOZAIKA LUDNOŚCI

Dokładna liczba mieszkańców Casablanki nie jest możliwa do ustalenia ze względu na dużą mobilność ludności, przede wszystkim tej najbiedniejszej. Szacuje się, że wynosi ona około 3,2 min. Liczba ta powiększała się gwałtownie wraz ze wzrostem znaczenia miasta w skali kraju. W 1900 r. wynosiła 20 tys., w 1926 r. - po wybudowaniu portu - wzrosła do 110 tys., w ciągu następnych 10 lat zwiększyła się do 260 tys., a w 1952 r. przekroczyła 600 tys. Największą część stanowili (i stanowią do dziś) mieszkańcy slumsów. Casablanca jest bardzo zróżnicowana etnicznie. Oprócz Marokańczyków mieszka tu znaczny procent Francuzów i Hiszpanów, związanych z miastem od wielu lat. Małe grupy etniczne tworzą Palestyńczycy i Żydzi. Wśród nich są zarówno bogaci bankierzy i kupcy, jak i drobni handlarze.
W centrum miasta jest Place de Na-tions Unieś, który stanowi doskonały przykład połączenia dwóch stylów architektonicznych: mauretańskiego i art deco. To wielkie rondo położone na południe od medyny (centralna dzielnica miasta arabskiego), otoczone dużymi hotelami. Od niego rozchodzą się we wszystkie strony wielkie bulwary i aleje. Arabiza-cja nazw niektórych ulic dodatkowo utrudnia swobodne poruszanie się po mieście.

NAUKA I KULTURA

W ciągu wieku Casablanca z małego portu stała się nie tylko najważniejszym miastem przemysłowo-handlowym Maroka, ale także ważnym ośrodkiem naukowo–kulturalnym. Znajdują się tu: Uniwersytet Hassana II (założony w 1975 r.) -jeden z pięciu uniwersytetów marokańskich, wyższe uczelnie zwane instytutami, m.in.: rybołówstwa morskiego, budownictwa, hydrologii, a także konserwatorium i wyższa szkoła budownictwa. Ma tu swe siedziby wiele towarzystw (m.in.: muzyczne i ogrodnicze) i muzeów (m.in. sztuki marokańskiej). Ze względu na historię na wielu uczelniach oprócz wykładów w urzędowym języku arabskim prowadzone są zajęcia po francusku i hiszpańsku. Również duża część prasy codziennej wydawana jest w dwóch językach. W Casablance odbywają się liczne targi międzynarodowe i wystawy wielobranżowe

ZABYTKI, PIĘKNE PLAŻE I MORZE

Casablanca wraz z plażami jest największym ośrodkiem turystyczno-wypoczynkowym kraju. W mieście warto zobaczyć centrum oraz otaczające je dzielnice. Największym zabytkiem jest położony nad brzegiem oceanu meczet Hassana II - z minaretem o wysokości 175 m. Otwarty został w 1993 r., po 6 latach budowy. Turystów przyciąga Aid-Diab - największe nadmorskie uzdrowisko, pełne klubów, barów i dobrych restauracji. Casablanca to niezwykle ciekawe miasto, w którym w codziennym życiu, języku, zachowaniu ludności i architekturze łatwo dostrzec wpływy kultury europejskiej i arabskiej. Widać także wiele kontrastów. Oprócz dzielnic, które zamieszkują bardzo bogaci ludzie, są tu osiedla nędzy. Można powiedzieć, że Casablanca stanowi mikrokosmos całej kolonialnej historii Afryki.